مقام و شخصيت عبدالله بن مسعود
گفتند: مي ترسيم صدمه اي به تو بزنند. ما کسي را براي اين کار مي خواهيم که عشيره اي داشته باشد که بتوانند از او در برابر قبيله قريش دفاع کنند. گفت: بگذاريد من اين کار را بکنم، خدا مرا حفظ خواهد کرد. پس برخاسته در نيم روز به کنار مقام ايستاد در حالي که قريش در انجمنهايشان بودند، آنگاه با صداي بلند و رسا چنين خواند: بسم الله الرحمن الرحيم. الرحمن، علم القرآن... و به تلاوت آن سوره ادامه داد. قريش در فکر فرو رفتند و از همديگر مي پرسيدند: «ابن ام معبد» يعني آن کنيززاده چه مي گويد؟ اندکي بعد يک نفر پاسخ داد: قسمتي از آنچه را که محمد صلي الله عليه و آله و سلم آورده است، مي خواند، پس برخاسته به او حمله کردند و بر صورتش مي زدند و او همچنان به تلاوت ادامه داد و سپس نزد برادرانش بازگشت. چون آثار کتک را بر صورتش ديدند، گفتند: از اين بر تو بيمناک بوديم. گفت: دشمنان خدا را اکنون خوارتر و ناتوان تر از هر وقت مي بينم. اگر بخواهيد حاضرم همين کار را فردا تکرار کنم. گفتند: نه، همين کافي است. تو آنچه را بدشان مي آمد به گوششان رساندي.[1] .
ابن مسعود اولين کسي بود که در مکه قرآن را به بانگ و آشکارا خواند. روزي اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم دور هم جمع شدند و گفتند: بخدا قسم تاکنون آواي قرآن به گوش قريش نرسيده است. چه کسي داوطلب مي شود آنرا در برابرشان بخواند؟ عبدالله بن مسعود گفت: من حاضرم.