خانه توبه
او هنگامي که تصميم به نوشتن و ثبت احاديث گرفت، در منصب وزارت بود. او روزي خطاب به يارانش گفت: من آنچه از کودکي تا کنون مصرف خرج و انفاق خود کرده ام. همه از مال پدر و جدم بوده است. با وجود اين نمي گويم که از حق کشي معصوم بوده ام، اينک من خدا و سپس شما را گواه مي گيرم که از هر گناهي بازگشته و به مغفرت و عنايت الهي پناه مي برم. آنگاه براي خود خانه اي انتخاب و نام آن را خانه توبه نهاد و يک هفته در آن اعتکاف جست و بعد از آن که امضاي فقها را به راستي و درستي توبه خود جمع آوري نمود، بر مسند املاء نشست و جمع کثيري در محضر او گرد آمد تا آنجا که يک بلندگو کافي نبود. بلکه شش نفر ديگر صدا به صدا سخن او را به اطراف مجلس مي رساندند و حتي بزرگاني مانند قاضي عبدالجبار، حديث او را يادداشت کرده اند.[1] .
صاحب بن عباد يکي از بزرگترين علماء و فقهاي ادب دوست قرن چهارم است. او به علم حديث اهميت زيادي نشان مي داد و مي گفت: «هر که حديث ننويسد، شيريني اسلام را احساس نخواهد کرد.»