پيروان اهل بيت و دشمنان ايشان
سپس حضرت چنين خواندند: (بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمينَ...) تا آخر سوره و سپس فرمودند: ايـن سـوره دربـاره مـن نـازل شـده، و بـه خـدا قـسـم دربـاره ايـشـان (امـامـان) نـازل شـده اسـت. بـه طور عموم شامل آنهاست و به طور خاصّ درباره آنان است. ايشان دوستان خدايند که ترسي بر آنان نيست و محزون نمي شوند، بدانيد که حزب خداوند غالب هستند. بـدانـيـد کـه دشـمـنـان ايـشـان سـفـهـاء گـمـراه و بـرادران شـيـاطـيـن انـد کـه اباطيل را از روي غرور به يکديگر مي رسانند. بـدانـيد که دوستان ايشان (اهل بيت) کساني اند که خداوند در کتابش آنان را ياد کرده و فرموده است: (لا تَجِدُ قَوْماً يُوْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الاَّْخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حادَّاللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ کانُوا آبائَهُمْ اَوْ اَبـْنـائَهُمْ اَوْ إ خْوانَهُمْ اَوْ عَشيرَتَهُمْ، اُولئِکَ کَتَبَ في قُلُوبِهِمُ الاْيمانَ...) تا آخر آيه، «نمي يـابـي قـومـي را کـه بـه خـدا و روز قـيـامـت ايـمـان آورده بـاشـنـد، و در عـيـن حـال بـا کـسـانـي کـه بـا خـدا و رسـولش ضـدّيـت دارنـد روي دوسـتـي داشته باشند، اگر چه پدرانشان يا فرزندانشان يا برادرانشان يا فاميلشان باشند. آنان اند که ايمان در قلوبشان نوشته شده است...». بـدانـيـد کـه دوسـتـان ايـشـان (اهـل بـيـت) کـسـانـي انـد کـه خـداونـد عـزوجـل آنـان را توصيف کرده و فرموده است: (اَلَّذينَ آمَنُوا وَ لَمْ يَلْبَسُوا ايمانَهُمْ بِظُلْمٍ اُولئِکَ لَهـُمُ الاَْمـْنُ وَ هـُمْ مـُهـْتـَدُونَ) (کساني که ايمان آورده اند و ايمانشان را با ظلم نپوشانده اند، آنان اندکه برايشان امان است و آنان هدايت يافتگان اند.) بدانيد که دوستان ايشان کساني اند که ايمان آورده اند و به شکّ نيفتاده اند. بـدانـيـد کـه دوسـتـان ايـشـان کـسـانـي انـد کـه بـا سـلامـتـي و در حـال امـن وارد بـهـشت مي شوند، و ملائکه با سلام به ملاقات آنان مي آيند و مي گويند: «سلام بر شما، پاکيزه شديد، پس براي هميشه داخل بهشت شويد». بدانيد که دوستان ايشان کساني هستند که بهشت براي آنان است و در آن بدون حساب روزي داده مي شوند. بدانيد که دشمنان ايشان (اهل بيت) کساني اند که به شعله هاي آتش وارد مي شوند، بدانيد که دشمنان ايشان کساني اند که از جهنّم در حالي که مي جوشد صداي وحشتناکي مي شنوند و شعله کشيدن آن را مي بينند. بـدانـيـد کـه دشـمـنـان ايـشان کساني اند که خداوند درباره آنان فرموده است: (کُلَّما دَخَلَتْ اُمَّةٌ لَعَنَتْ اُخْتَها...) تا آخر آيه، (هر گروهي که داخل (جهنم) مي شود همتاي خود را لعنت مي کند...) بـدانـيـد کـه دشـمـنـان ايـشـان کـسـانـي انـد کـه خـداونـد عـزوجل مي فرمايد: (کُلَّما اُلْقِيَ فيها فَوْجٌ سَاءَلَهُمْ خَزَنَتُها اَلَمْ يَاءْتِکُمْ نَذيرٌ، قالُوا بَلي قَدْ جـاءَنـا نـَذيـرٌ فـَکـَذَّبـْنـا وَ قـُلْنـا مـا نـَزَّلَ اللّهُ مـِنْ شَيْيء ٍ، اِنْ اَنْتُمْ اِلاّ في ضَلالٍ کَبيرٍ... اَلا فـَسـُحـْقـاً لاَِصْحابِ السَّعيرِ»، (هرگاه گروهي (از ايشان) را در جهنم مي اندازند خزانه داران دوزخ از ايشان مي پرسند: آيا ترساننده اي براي شما نيامد؟ مي گويند: بلي، براي ما نذير و تـرسـانـنـده آمـد ولي مـا او را تـکـذيـب کـرديـم و گـفـتـيـم: خـداونـد هـيـچ چـيـز نازل نکرده است، و شما در گمراهيِ بزرگ هستيد... پس دور باشند اصحاب آتش). بدانيد که دوستان ايشان (اهل بيت) کساني هستند که در پنهاني از پروردگارشان مي ترسند و براي آنان مغفرت و اجر بزرگ است. اي مردم، چقدر فاصله است بين شعله هاي آتش و بين اَجر بزرگ! اي مـردم، دشـمـن مـا کـسـي اسـت کـه خـداونـد او را مذمت و لعنت نموده، و دوست ما آن کسي است که خداوند او را مدح نموده و دوستش بدارد. اي مردم، بدانيد که من نذير و ترساننده ام و علي بشارت دهنده است. اي مردم، بدانيد که من مُنذر و برحذر دارنده ام و علي هدايت کننده است. اي مردم، من پيامبرم و علي جانشين من است. اي مردم، بدانيد که من پيامبرم و علي امام و وصيّ بعد از من است، و امامان بعد از او فرزندان او هستند. بدانيد که من پدر آنانم و آنها از صلب او به وجود مي آيند.
اي مردم، من راه مستقيم خداوند هستم که شما را به تابعيّت آن امر نموده، و سپس علي بعد از من، و سـپس فرزندانم از نسل او که امامان هدايت اند، به حق هدايت مي کنند و به ياري حق به عدالت رفتار مي کنند.