جود و بخشش
«وَ يـُطـْعـِمـُونَ الطَّعـامَ عَلي حُبِّهِ مِسْکيناً وَ يَتيماً وَ اَسيراًَ اِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لا نُريدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً»[1] . و غـذاي خـود را بـا ايـنـکـه به آن علاقه (و نياز) دارند، به مسکين، يتيم و اسير مي دهند! (و مي گويند:) ما شما را به خاطر خدا اطعام مي کنيم و هيچ پاداش و سپاسي از شما نمي خواهيم! هـمـچـنـيـن آن حـضـرت اجـيـر مـي شـد و کـارگـري مـي کـرد و مـزد حاصل از آن را صدقه مي داد و خود گاهي از شدت گرسنگي سنگ بر شکم مي بست. تا آن جا که بزرگ ترين دشمن علي (ع)، يعني معاويه (ع) بر اين مطلب شهادت داده و مي گويد: اگر علي انباري از طلا و انباري از کاه داشته باشد، نخست انبار طلا را در راه خدا انفاق مي کند و هيچ براي خود نگاه نخواهد داشت!»[2] . زنـدگـي امـام عـلي (ع) سـرشـار از کـرامـات ايـن چـنـيـنـي اسـت کـه نقل همه آن ها مجالي بس بيش از اين مي طلبد.
اطـعـام گـرسـنـگـان، دسـتـگـيـري از درمـاندگان، ياري يتيمان و بيچارگان؛ صفت انسان هاي وارسـتـه و خـداجـوي اسـت و هـر کس به حقيقت نزديک تر و در مسير الهي گامي به جلوتر نهاده بـاشـد، در ايـن راه تـلاش بـيـشـتر از خود نشان مي دهد. نعمات خورشيد وجود امام علي (ع) چنان گـسـتـرده بـود کـه نـمـي تـوان جـز بـه مـقـتـدايـش حـضـرت رسـول (ص) تـشـبيه نمود و به حق امام (ع) در اين فضيلت تنها يک دست بالاي دست داشت. در سخاوت و بخشش آن حضرت همين بس که سه شبانه روز با همسرش زهرا(س) و فرزندانش حسن و حـسـيـن (ع) روزه گـرفـتـه و نـان خويش را به مسکين، يتيم و اسير دادند و خود با آب افطار کردند و اين آيه در حق آنها نازل شد: