نياز دين به تفسير و تبيين
بـسـيـاري از احـکـام بـراي بـيـان بـايـد زمـيـنـه داشـتـه بـاشـد. تـا زمـيـنـه پـيـش نـيـايـد، مـسـائل و احـکـام نـقـل نـمـي شـود. پـيـامـبـر گـرامـي اسـلام نـيـز در مـدت کـوتـاه رسـالت بـه دليـل اشـتـغـال بـه اداره جـامـعـه، بـروز مشکلات فراوان از ناحيه کفار و مشرکان مانند جنگ و... فـرصـت کـافـي بـراي بـيـان تـمـام احـکـام نـداشـت. از ايـن رو بـسياري از موضوعات در زمان پـيـامبر (ص) پيش نيامد تا حکم آن از جانب آن حضرت بيان شود، و آنچه از احکام اسلامي باقي مـانـده بـود و وقت و شرايط زماني و مکاني آن محقق نشده بود، پيامبر (ص) به علي (ع) آموخت. در حـقـيـقـت امـام پـس از پـيـامـبـر، يـک کـارشـنـاس ديـن و اسـلام شـنـاس کـامـل از جـانـب خـداسـت کـه عـلوم لازم را از پـيغمبر گرفته و بدون هيچ خطا و اشتباهي به مردم ابلاغ مي کند و اين مقام از هر امامي به امام بعد منتقل شده است. امام علي (ع) و ديگر امامان معصوم (ع)، داراي چنين مقامي بودند. بـنـابـرايـن، آنـچـه از احـکام اسلامي در زمان پيامبر (ص) بيان نشده است و نيز تفسير و تبيين قرآن کريم و پاسخ به مسائل مستحدثه در هر زمان را حاملان علم الهي، امامان معصوم (ع) بيان مي کنند. در زمان غيبت امام عصر(عج) نيز فقهاي جامع الشرايط با مجاهده و کوشش طاقت فرسا، با استفاده از قرآن و احاديث، به مسائل تازه پيش آمده، پاسخ مي گويند و دين و شريعت را از تحريف و تغيير حفاظت مي نمايند.
خـداونـد، ديـن اسـلام را کـامـل تـريـن اديـان قـرار داد و بـدون کـمـتـريـن ابـهـامـي بـر رسولش نـازل کـرد و دسـتـوري از اسـلام بـراي پـيامبر (ص) ناگفته باقي نماند. اما آيا پيغمبر (ص) فرصت بيان کليه احکام را داشت؟