لزوم حفظ شريعت
حضرت رضا (ع) در اين زمينه فرمود: «... اگـر خداوند امامي استوار، امين، حافظ و نگاهدار دين و اسرار الهي براي مردم قرار ندهد، بـه طـور قـطـع شـريـعت کهنه مي شود و دين از بين مي رود و سنّت پيامبر (ص) و احکام الهي، دگـرگـون مـي شـود؛ بـدعـت گـزاران بـر آن مـي افزايند و ملحدان از آن مي کاهند و کار را بر مسلمانان مشتبه مي سازند.»[1] .
هـر اجـتـمـاع ديـنـي، نـيـازمـنـد شـخـصـي اسـت کـه سـخـن و رفـتـارش؛ حجّت قاطع، ميزان حق و بـاطـل و الگـو بـاشـد تـا اگـر در مسائل و محتواي آن دين، اختلافي پيش آمد با مراجعه به او اخـتـلافـات حـل شود و دين از انحراف مصون بماند. در دين مقدّس اسلام نيز پس از پيامبر (ص)، وجـود چـنـيـن اسـطـوره هـايـي کـه داراي مـلکـه عصمت ـ براي درامان بودن از خطا و اشتباه ـ و علم خـدادادي بـاشـنـد، ضـروري اسـت؛ و گرنه برداشت هاي مختلف از دين بقاي آن را به خطر مي اندازد.