يفرَحون لِفَرَحِنا[1]
جشن و سرور در ايام سرور و فرح اهل بيت عليهم السلام مثل اعياد و مواليد آنها بسيار پسنديده است، اما با آداب و مسائلي که خود آن بزرگواران فرموده اند، که از جمله مراعات مسائل زير را مي توان ذکر کرد: 1. مرتکب نشدن مناهي و کارهايي که مناسب مجالس ائمه عليهم السلام نيست. 2. از حيث ظاهري به حدّ وسع و بالاتر از آن احترام و ابهّت لازم را براي مجالس در نظر بگيرند. 3. از بهترين اسباب براي پذيرايي در حدّ وسع استفاده کنند و «يبذلون اموالهم و انفسهم...» را فراموش ننمايند. 4. متوجه باشند که مجلس جشن ائمه عليهم السلام با جشنهاي خصوصي و شخصي و مسائل فردي قابل قياس نمي باشد. 5. اظهار فرح و سرور ظاهري و قلبي به مناسبت فرح و سرور ائمه عليهم السلام نمايند. 6. اين نکته را فراموش ننمايند که جشن و سرور به پوشيدن لباس نو و خوردن شيريني و چراغاني خلاصه نمي شود، بلکه بيان فضائل و مناقب و حقانيت ائمه عليهم السلام و خباثت دشمنان آنها به مدح و شعر و نثر و خطابه و ذکر احوال آن بزرگواران از اساس اوليه جشنهاست. البته ميزان معرفت و محبت نسبت به اين چهارده نور پاک عليهم السلام در بذل و فداکاري از مال و جان براي آن بزرگواران دخيل است و روايات متعددي از ائمه معصومين عليهم السلام در اين باره وارد شده است. هر نبي روزي که وصي خود را معين مي کرد عيد قرار مي داد. در روايتي امام صادق عليه السلام مي فرمايند: خداوند هر نبي را که به پيامبري مبعوث نموده امر فرموده آن روز را عيد قرار دهد و در بعضي از روايات پيامبران اوصياء خود را امر به جشن گرفتن و روزه گرفتن اين روز نموده اند.[2] . [صفحه 33]
.
صفحه 33.