مقدمه
مَعاشِرَ النَّاسِ، قُولُوا الَّذي قُلْتُ لَکُمْ، وَ سَلِّمُوا عَلي عَلِيٍّ بِإِمْرَةِ الْمُؤْمِنينَ، و قُولُوا: «سَمِعْنا وَ أَطَعْنا غُفْرانَکَ رَبَّنا وَ إِلَيْکَ الْمَصيرُ».[1] . اين نداي بلند پيامبر صلي الله عليه و آله در غدير است که بعد از يکصد و بيست هزار حاضر در غدير، در گوش تمام جهانيان طنين انداز است. در هر زمان ميليونها نداي لبيک در پاسخ به اين فرمان الهي از سينه هاي پر محبت شيعيان و دوستان علي بن ابي طالب عليه السلام، دور دستهاي افق را در مي نوردد و بر دست مقام «من کنت مولاه فعلي مولاه» بوسه ي بيعت مي زند. اينک ما از دور دست چهارده قرن، دست بيعت تا بلنداي با عظمت غدير بلند مي کنيم، و هستي خود را مديون صاحب ولايت زمين و آسمانها چهارده معصوم پاک عليهم السلام مي دانيم. [صفحه 8] الْيَوْمَ اَکْمَلْتُ لَکُمْ دينَکُمْ، وَ اَتْمَمْتُ عَلَيْکُمْ نِعْمَتي، وَ رَضيتُ لَکُمُ الْاِسْلامَ ديناً.[2] . اين قرآن است که با امضاي خداوند بر سطر آخر غدير آن را اعتباري ابدي بخشيده است. ايمان استوارِ آنان که فقط او را اميرالمؤمنين عليه السلام مي دانند، از اين سند محکم اسلام است که از حيات پيامبر صلي الله عليه و آله تا کنون بر تارک جهان درخشيده، و غدير زيبا را زيبنده تر نشان داده است. هر ساله ياد غدير در هيجدهم ذي الحجه در دلها تازه مي شود، و شيعه در سرتاسر جهان جوششي تازه به خود مي گيرد، و با پاي دل سفري به غدير مي نمايد. غدير از خداست، و بايد در آن روز رنگ خدايي بگيريم. غدير روح نماز است، و بايد در آن روز نمازي با روح بخوانيم. غدير سبب استجابت دعاست، و بايد دعاهايمان را براي غدير ذخيره کنيم تا پذيرفته شود. غدير عيد محبت است، و بايد محبتها را در چنان روزي نصار يکديگر کنيم تا عيار آن را به صاحب ولايت نشان دهيم. غدير روزي است که بايد دست در دست هم به زيارت صاحب غدير رويم و خاک پايش را زيارت کنيم. کتاب حاضر گوش جان به دستورات ائمه معصومين عليهم السلام سپرده تا بلندترين دعاها را به درگاه خدا برد و پر معني ترين محبتها را در چنان روزي نثار کند، آنگونه که صاحب ولايت خشنود شود. عبدالحسين نيشابوري قم، عيد غدير 1379 ،1421 [صفحه 9]
بسم اللَّه الرحمن الرحيم
صفحه 8، 9.