مقسم بهشت و دوزخ
و آن حضرت خود مي فرمود: من قسيم آتشم، انا قسيم النار»[2] . و فرمود: «من قسيم آتشم روز قيامت به جهنم مي گويم: اين براي تو و اين براي من يا: اين را بگير واين را رها کن»[3] . قـسـيـم در ايـن سـه روايت به معناي مقاسم است، يعني هر يک از دو نفري که چيزي را بين خود قـسـمـت مـي کنند بنابراين وقتي مي گوييم علي (ع) قسيم آتش است، يعني آن حضرت و جهنم، مـردم را بـيـن خـودتقسيم مي کنند پس منظور از اين روايات اين است که ذات مقدس علوي، در مـقابل جهنم است، يعني همان طور که بعضي از مردم نصيب آتش جهنم مي شوند، گروهي ديگر سهم علي بن ابي طالب (ع) مي شوند بنابراين مي توان گفت: علي (ع) بهشت مجسم است. نـکـته ديگري که از روايت سوم برمي آيد اين است که اختيار اين تقسيم با علي (ع) است زيرا اوست کـه بـه جـهنم مي گويد چه کسي را بگيرد و چه کسي را رها کند همچنين پيامبر اکرم (ص) به او فرمود: تو تقسيم کننده بهشت و جهنمي، انت قسيم الجنة والنار[4] . قـسـيـم در ايـن حـديـث به معناي قاسم است، يعني کسي که چيزي را قسمت مي کند ظاهر اين حـديث آن است که علي (ع) بهشت و جهنم را بين افراد قسمت مي کند، ولي در حقيقت، نيازي به ايـن تـقـسـيم نيست بلکه وجود آن حضرت خود معيار قسمت است، يعني علي (ع) ملاک و ميزان بـهـشـتـي بودن است هر کس تا زماني بهشتي است، که از وجود مقدس علوي منحرف نباشد ولي هنگامي که منحرف شد و باآن وجود پاک سازگاري نداشت، هيزم خشکي است که جز سوختن در آتش جهنم به کاري ديگر نمي آيد پس مفاد اين حديث نيز با سه حديث گذشته يکسان است و مفاد همه آن است که: علي (ع) خود بهشت مجسم و معيار بهشتي بودن افراد است.
پيامبر اکرم (ص) به او فرمود: «تو قسيم آتشي، انت قسيم النار»[1] .