دلايل صريح بر خلافت علي











دلايل صريح بر خلافت علي



ادلـه اي کـه بـا صـرف نـظـر از حـديـث غـديـر، خود به طور مستقل و به طور صريح بر خلافت و رهبري اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب (ع) دلالت دارند، به اندازه اي است که ذکر تمام آنها نياز به فرصتي فراخ وتاليفي پربرگ و بار دارد اينک جز ذکر چند مورد، فرصت و مجال نيست.

پيشتر يادآور مي شود که هر چند جامعه اسلامي پس از پيامبر مکرم اسلام (ص) در تعيين رهبر خود بـه اشـتـبـاه رفـت و خـلـيـفه برحق پيامبر اکرم (ص) را مدت بيست و پنج سال از دخالت در امور مـسـلـمـيـن بـازداشـت، ولي چيزي از ارزش ذاتي آن حضرت نکاست، بلکه تنها خود را از رهبري مـعـصـوم، محروم کرد چرا که ارزشها و فضايل آن حضرت وابسته به منصب ظاهري خلافت نبود، بـلکه ارزش منصب خلافت به تصدي آن حضرت بستگي داشت، يعني هر گاه غير او در اين منصب نشست، اين منصب تنزل يافت و تنها زماني به ارزش واقعي خود رسيد که علي (ع) بر آن تکيه زد.

نوشته اند:

وقـتـي امـيـرالـمـؤمـنـين علي (ع) وارد کوفه شد، مردي پيش آمد و عرض کرد: به خدا قسم اي اميرالمؤمنين! خلافت از تو زينت يافت، نه تو از خلافت وجود تو اين منصب را بالا برد، نه اينکه تو با آن برتري يافته باشي خلافت به تو محتاج بود نه تو به خلافت[1] .

عبداللّه فرزند امام احمد بن حنبل مي گويد: «روزي پيش پدرم نشسته بودم گروهي از اهل کوفه واردشدند و درباره خلافت خلفا صحبت کردند، ولي درباره خلافت حضرت علي کلام طولاني شد پـدرم سربلند کرد و گفت: چقدر درباره علي و خلافت بحث مي کنيد! خلافت علي را زينت نداد، بلکه علي خلافت را زينت داد»[2] .








  1. تاريخ دمشق، ج 3، ص 145، و ينابيع الموده 344.
  2. تاريخ دمشق، ج 3، ص 146، حديث 1163، و تاريخ بغداد، ج 1، ص 135.