چرا مخالفان ولايت در روز غدير به آخر خط و به بن بست رسيدند؟
روز غدير خم بدنبال سالها تذکر و رهنمود، از نظر کاربردي وارد نهايي ترين مرحله تحقق رهبري شده و از آن اجتماع عظيم براي امام علي (ع) بيعت گرفت. زيرا احاديث و روايات را مي توان با تهاجم و محاصره فرهنگي بدست فراموشي سپرد، اما بيعت 120 هزار زن و مرد حاجيان از حرم بازگشته را چگونه مي شود بدون فشار نظامي از خاطره ها زدود؟ از فرهنگنامه ها پاک کرد؟ از ذهن ها و دلها شست؟ اينجا بود که چاره اي جز حرکت نظامي و رسوائي خود نديدند.
خالفان سياسي که با يکدگر پيمان سياسي، نظامي بستند معتقد بودند که: تا پيامبر (ص) زنده است آنها نمي توانند به اهداف سياسي خود برسند. پس تمام طرح ها و نقشه ها را براي دوران پس از پيامبر نگهداشتند تا رسول خدا(ص) بر منبر مدينه يا در کوچه و خيابان، يا در اجتماعات معمولي، از امامت امام علي (ع) و فرزندانش سخن مي گفت و رهنمود مي داد، براي مخالفان هر ناگوار بود اما تا حدودي قابل تحمل بود.