آميختگي الغدير با قرآن کريم
و اين چگونگي حال مي رساند که مولف آنقدر با کتاب خدا مأنوس بوده است و آيات قرآن را مي خوانده است و از بر داشته است، که گويي خود «حافظ قرآن» بوده است. و همين است که عبدالفتاح عبدالمقصود مصري، استاد دانشگاه اسکندريه، مي گويد: انه ليستهدي التنزيل[1] . [صفحه 203] -او به حق، از «قرآن» هدايت مي طلبد.
در اينجا بايد به واقعيتي ديگر نيز اشاره کنيم. و آن، آميختگي شگرفت «الغدير» است با آيات قرآن. قرآن کريم بر سراسر کتاب حکومت مي کند. همواره با آيات قرآن، به صورتهاي گوناگون: افتتاح، اختتام، استدلال، تأييد، تضمين و اقتباس، روبرو مي شويم، چه لطيف و چه زيبا، چه الهام بخش و چه نوراني. براي اين موضوع، بهتر از هر چيز، مراجعه و نگريستن به خود کتاب است. و گاه چه جذاب و شکوهمند مي شود که مؤلف، سخناني را که مي خواهد به عنوان سر سخن و ديباچه (افتتاح) با خواننده بگويد، با آيات قرآن مي گويد و از زبان قرآن، از جمله سرآغاز جلد 6 و جلد 7 و جلد 8 و جلد 9 و جلد 10. و گاه در پايان (اختتام) در مقام تذکار و استنتاج چنين مي کند، چه سحرانگيز و فروغ زاي و مهتاب گون. و از اين نمونه در «الغدير» بسيار است که در پايان بسياري از مباحث، آيات قرآن کريم، با مناسبت و لطفي ويژه، آمده است.
صفحه 203.