راويان غدير
بايد توجه داشت که هر موضوعي نسبت به گستره و عمق و ابعاد مختلفي که در بر مي گيرد توجه مورخان و انديشوران را به خود جلب مي کند، به همين دليل، تاريخ نگاران، مفسران، محدثان و متکلمان در طول اعصار و قرون به پژوهش تبيين درباره آن پرداخته اند. حساسيت و جايگاه آن بدان جا مي رسد که نفي و اثبات و قبول و در آن، ريشه در عقايد فرهنگ اسلامي داشته و تعيين خط مشي حکومتي اسلام بدان وابسته است. گذشته از مورخان و خطبا و گويندگان، هنرمندان و شعرا نيز بدان توجه نموده اند و به لحاظ آن از ابعاد گوناگون به بحث و بررسي آن پرداخته اند. مي توان گفت، اين واقعه نتيجه 23 سال رنج و بلاش نبي اکرم اسلام در مکه و مدينه است که آن حضرت (ص) سير هدايت و امامت را روشن مي سازد. هيچ يک از دانشمندان، منکر غدير نيستند؛ در اهميت آن همين بس که صد و ده نفر از صحابه، حديث غدير را بر اساس علماي اهل سنت نقل کرده اند. و به گفته علامه اميني، صاحب کتاب پر ارج الغديراين قضيه به گونه اي است که دو نفر هم در آن اختلاف کرده اند. همو مي گويد: 24 نفر از مورخان از جمله: طبري، خطيب بغدادي، ابن اثير، ابن عساکر، و 27 نفر از محدثان مانند ترمذي، نساني، ابن مغازلي شافعي، خطيب خوارزمي، جهارده مفسر بزرگ مانند قاضي بيضاوي، جلال الدين سيوطي، تيشابوري، آلوسي بغدادي، فخر رازي، ثعلبي و هفت نفر از علماي کلام پيرامون آن بحث کرده اند. از اهل سنت تعداد کساني که مستقلا درباره غدير کتاب نوشته اند 26 نفرند. ابن جوزي در اين باره مي گويد: مورخان، اتفاق نظر کرده اند که واقعه غدير بعد از مراجعت پيامبر از حجه الوداع در روز هيجدهم ذيحجه بوده و همراه پيامبر اصحاب و اعراب و ساکنين مکه و مدينه بوده اند که تعداد آنان به يکصد و بيست هزار نفر مي رسيده و اينان در مراسم حج با پيامبر بوده و گفتار او را شنيده اند.
واقع غدير، بنابر مشيت الهي، رنگ جاودانگي به خود گرفت و در بستر زمان با همه بدعتها و تحريفها که رنگ و حقيقت حوادث را عوض کرده، ماندگار شد. يکي از علل اين جاودانگي، نزول دو آيه شريفه قرآن است که تا روزي که قرآن باقي است اين واقعه تاريخي نيز باقي است.