سخني با امام غدير

يا علي تو محو مطلق بوده اي
با حق بود و تو با حق بوده اي

يا علي از نفس دون ما را بزن
ذوالفقاري از درون ما را بزن

خلق را ياراي سرالله نيست
هيچ کس از قعر تو آگاه نيست

آه اي رعد خدا بر جان طور
نام تو يعني حريم روح و نور

اي هواي تشنگي باران ببار
اي بشارت، بر گناهکاران ببار

با تو هستم اي ابدبان ازل
شير مرد بيشه هاي لم يزل

اي عقاب کوه الله الصمد
از تو اين گنجشک مي خواهد مدد

اي جاودانه مرد حقيقت! اگر به خود جرات نگاشتن درباره «غدير» را دادم، نه بدان معناست که لايق توصيف شان توام بلکه اميد که نام بي نشانم در رديف خريداران محبت و عشق تو باشد. تو چون يوسفي با مشتريان بسيار و قيمتهاي هنگفت و من با دست تهي و کلاف ريسمان ناچيز! اينک تو را در کجا جستجو کنم؟در درياي اشک يا لجه خون با شعله آه سوزان، در دل کعبه و يا در ميان مظلومان تاريخ از ازل تا ابد، يا در ميدان کارزار و برق شمشير و فرياد تکبيرت، اي تمامي شجاعت و همه سخاوت اي جلوه گاه تنهاي تنهايي، آه که سرگذشت غمبار تو را جز خدا که پناه تو و رسول که مربي تو و همسرت که رازدار تو بود چه کسي مي داند؟

اي بازو توانمند قرآن و اي شمشير شکست ناپذير پيامبر (ص)، اي خون و گوشت جان احمد (ص)، اي لسان صدق الله و اي کبريا، تو، سر بسم الله الرحمن الرحيمي که همه حسنها و جمالها و کمالها مستجمع در الله است و تو نقطه باء بسم اللهي که خود فرمودي: تمام اسرار الهي در کتابهاي آسماني است و همه آنچه در کتابهاي آسماني است در قرآن و در سوره حمد نهفته است و آنچه در سوره حمد است مندرج در بسم الله است و آنچه مندرج در بسم الله است مجتمع در باء بسم الله و سپس مجتمع در نقطه آن است و آن نقطه منم.

رسول اکرم (ص) درباره حضرت علي (ع) فرمود: در شب معراج که به آسمان رفتم. چنان به خدا نزديک شدم که فاصله من و خدايم به اندازه دو کمان يا دو زراع يا کمتر بود. معبودم فرمود: اي محمد (ص) در ميان مخلوقات کدام را از همه بيشتر دوست داري. عرض کردم: علي (ع) را، خطاب رسيد: پس تماشا کن. چون نگريستم، ديدم، علي بي ابي طالب آنجاست.

اي شخصيت بي کران و جامع اضداد! که را رسد تا تو را وصف کند؟! اي که عارف امانت مي آويزد و عاشق در عشق تو سينه چاک مي کند و در شيدايي تو نغمه جانسوز مي سرايد، دوستان از شوق مهر و صفاي تو سرمست مي شوند و پهلوانان در ميدان سبقت و افتخار و مدال، با نام تو جرات و جسارت و قدرت مي گيرند و با يا علي شهره آفاق مي شوند، يتيمان خود را در آغوش تو مي افکنند و گرمي محبت پدرانه تو را بر رخسار خويش احساس مي کنند و دردمندان، خود را در سايه لطف تو تسلي مي دهند و محرومان همه جا با هم ناله اند.

ولتر، فيلسوف فرانسوي مي گويد:

شخصيت علي (ع) چون درياي پهناور تمام جهان هستي را در برگرفته و اين دريا فقط با يک قطره اشک کودک يتيمي توفاني و متلاطم مي شود.

اي سر ناله ها و زلال اشکها، خمار نگاهها و معناي عدالتها! هيچ قلبي ظرافت راز و هيچ گوشي محرم اسرار تو نبود! چرا راز غمها را در اعماق چاه پنهان مي کردي؟! اگر بشريت از اين غصه جان دهد، بر او ملالي نيست.

فرمانده از تو شيوه رزم و رزمنده در رکاب تو رمز حماسه و ستيز و استاندار و فرماندار از تو راه و رسم کشور داري و سياست آموخت. علي اي معلم اعظم و مربي اعلي، اي آنکه تمام فضائل و مکارم در وجود تو جلوه گر شده و همه بدان معترف بودند. آري معاويه در اين باره گفت: هيچ قصري نبود که بخواهم و مالک آن نباشم، هيچ زن زيبا رويي نبود که ميل او کنم و در کنارش ‍ نباشم. هيچ غذاي لذيذ و دلپذيري نبود که اشتها داشته باشم و برايم فراهم نباشد، اما ندانستم محبت و عشق چيست. اي کاش تمام آنچه که داشتم مي دادم تا يک دقيقه زندگي علي (ع) را به من بدهند و در آن دقيقه مي فهميدم که محبت و عشق چيست! عشق به خدا و عشق به مردم و عشق به کار و عشق به کار که خستگي و ملامت در آن نباشد.

عايشه مي گويد که پيامبر فرمود: الحق مع علي (ع) يزول معه حيث مازال

رسول اکرم به حضرت علي (ع) فرمود: براستي حق همراه تو و بر قلب و زبان تو جاري است. حق بين دستها و مقابل چشمان توست. ايمان با گوشت و خون تو آميخته است، همچنان که با گوشت و خون من آميخته شده است.

نور در حق جمال تو چنان درخشيد که ديده ها را توان تماشاي آن نيست. آن زمان که در بستر شهادت خفته بودي و ظرف شير برايت آوردند، قدري از آن نوشيدي و بقيه را به قاتلت دادي، همان قاتل پست که شمشير خود را با هزار درهم به زهر آلوده بود. اين گونه بودي که هيچ مادري چون تو را نمي زايد. اي شير خدا در ميدان پيکار، آن قدر پيش تاختي که ارزش يک ضربه ذوالفقارت از عبادت جن و انس برتر شد. هيچ جوانمردي به پاي تو نرسيد و هيچ اسلحه اي بهاي شمشير تو را پيدا نکرد. اي سربازان کارزار! اگر در جنگ بدر، مجسمه هاي کفر و الحاد چون وليد و عتبه و شيبه و ديگر شجاعان عرب را با بازوان نيرومند خود به خاک نمي افکندي، هرگز مسلمانان ياراي مقاومت نداشتند؛ نه تنها آن سه نفر که بيش از نصف لشکر دشمن به دست تو هلاک شدند در نبرد خندق که به فرموده رسول خدا (ص) رويارويي تمامي کفر در برابر تمامي ايمان بود، عمروبن عبدود مظهر شرک و غرور را به خاک افکندي، همو که هيچ پهلواني را ياراي مقابله با او نبود، اما اي فاتح، چه شد که وقتي او را بر زمين انداختي و روي سينه اش ‍ نشستي، ناگهان برخاستي؟ چه شد؟ براي اثبات اخلاصت بود و آموزش ‍ اين درس که: شمشير بايد براي خدا آخته شود و براي حق بر سر دشمن فرود آيد. الله اکبر!

الله اکبر از شجاعت و قدرت تو که درب قلعه خيبر را، که پنجاه نفر توانايي کندن آن را نداشتند، به تنهايي از جا کندي؛ همان دري که وقتي به سويي انداختي، هفتاد نفر شدند تا آن را حرکت دادند...

تو در تمام جنگها بشارتگر پيروزي و برکت بودي. احد تو تنها وفادار رسول خدا بودي و از فرمانش سر نتافتي، در حالي که ديگران مفتون غنائم شدند و سخن پيامبر (ص) را فراموش کردند و ثمره تلخ آن را چشيدند، در جنگ طائف، ذات السلال، حنين، فتح مکه و... نقش بر همگان آشکار بود.

در فتح مکه پاي بر دوش پيامبر (ص) گذاردي، نگران از آن که دوش رسول خدا (ص) را نيازاري رسول حق، شادمان و آرام، نه تنها سنگيني پايت را احساس نکرد، بلکه آرامش و خنکي دستي را احساس کرد که خدا در عرش ‍ بر دوش او نهاده بود:

والنبي قال لنا
ليلة المعراج لما صعده

وضع الله علي کتفي يدا
فاحس القلب ان يقدر ان قد برده

و علي واضع اقدامه
في محل وضع الله يده.

رسول اکرم (ص) فرموده است که شب معراج وقتي به آسمانها عروج کردم خداوند دستي بر شانه من نهاد که دلم احساس خنکي (رحمت او را) نمود و علي (روز سرنگوني بتها و پاکسازي کعبه) بر جايي پاي نهاد که خداوند دست نهاده بود.

در هر جا جستجو کنيم، مي يابيم که تو برتر و جامعتر و ژرف تري، پس ‍ بناچار درياي کمالات تو را در چند قطره واژه بيان مي کنيم و بر عجز و ضعف خويش اقرار مي نمايم که تو:

زادگاهت، بيت الله

زندگاني ات عبدالله

وجودت محو ذات الله

پيکارت، في سبيل الله

سرانجامت، فناي في الله

اي تجسم صفات خدا

فداک عذرا

بابي انت و امي