بهار دل دوستدار علي

هميشه پر است از نگار علي

چنين واجب آيد بهار علي

دلم زو نگار است و علم اسپرم

دل ناصبي را به خار علي

بچن هين گل، اي شيعت و خسته کن

کسي نيست جز دوستدار علي

از امت سزاي بزرگي و فخر

دل شيعت اندر حصار علي

ازيرا کز ابليس ايمن شده است

مگر شيعت حق تبار علي

علي از تبار رسول است و نيست

نگويد يکي از هزار علي

به صد سال اگر مدح گويد کسي

بنازم بدين هر چهار علي

به مردي و علم و به زهد و سخا

گران است در زير بار علي

ازيرا که پشتم ز منت به شکر

هم اين بد شعار و دثار علي

شعار و دثارم ز دين است و علم

نه اي آگه از پود و تار علي

تو اي ناصبي خامشي ايرا که تو

بينديشي از کار و بار علي

محل علي گر بداني همي

تو را طاقت زهر مار علي

مکن خويشتن مار بر من که نيست

چرا آري اندر شمار علي؟

به بي دانشي هر خسي را همي

مگر حربگه مرغزار علي

علي شير نر بود ليکن نبود

مگر عمرو و عنتر شکار علي

نبودي در اين سهمگن مرغزار

به دست علي ذوالفقار علي

يکي اژدها بود در چنگ شير

يمين علي با يسار علي

سه لشکر شکن بود با ذوالفقار

سر تيغ جوشن گذار علي

سران را درافگند سر زير پاي

به حرب حنين نيزه دار علي

نبود از همه خلق جز جبرئيل